Er zijn van die integratiebureaus die een vinkje achter een naam zetten als zo iemand aan een baan is geholpen. Zo zijn we Bij Jet niet. En dat is maar goed ook, want het komt nogal eens voor dat iemand met onze hulp werk vindt en dat het na een poosje toch niet helemaal je dat is.
Neem nou José. José is 63 en kwam plots zonder werk. Ontslag is altijd vervelend, maar als je de 60 bent gepasseerd dan is het nét wat erger. Want wat iedereen ook roept over economische groei en lage werkloosheid: werkgevers staan niet in rijen van drie opgesteld om dames en heren van middelbare leeftijd banen aan te bieden. Echt niet.
Bij Jet kan daarover meepraten. En José ook. We zochten met haar uit wat ze kan, niet kan, wil en niet wil. Of een baan via een uitzendbureau bij het sorteercentrum van PostNL wat voor haar is, vroegen we. Het was maar een baantje voor één maand, maar José probeerde het en voldeed prima. Of ze ook na die drukke decembermaand wilde blijven, vroegen ze bij tante Pos. Tuurlijk.
Maar toen begon het bij José te knagen. Daar waren we nooit achter gekomen, als we Bij Jet niet de gewoonte hebben om contact te houden. Om niet te gemakzuchtig te vinken. En zo hoorden we over twijfel, werkdruk en het gebrek aan de warmte van een kleine, close team.
Wie deze serie volgt en dus ook aflevering 23 las, weet hoe dit verhaal afloopt. José maakt tegenwoordig schoon bij Therapeutisch Centrum Van Berkel in ons dorp. Zonder twijfel, met een gezonde werkdruk en in een klein team.
En nee, we hebben nog steeds geen vinkje gezet. Over een paar weken mailen of bellen we weer eens. Of praten bij onder het genot van een kop koffie.